Sende sevdiğim Hak’tır…
Hakikat sâlikleri ile hikmet sevdâlıları ile beraberim yine,
geri geldim, evime, dershaneme, mescidime. Bu bir vahidiyyet sağnağı. Tek tek
yüzlere bakmıyorum, tek tek sesleri dinlemiyorum, içeride bir geniş desen var,
geride fonda bir ortak tını, melodi, hepsini birer enstürman gibi duyuyorum,
birbiri içinde, kimi zaman eş sesli, aynı anda tınlayan, kimi zaman biri solo
yapan enstürmanlar, ve şefi görüyorum, O’nu, Hakk’ı. Hikmet sevdalılarını
konuşturan, kulaklarından gönüllerine akan, akıllarını işlettiren, gözlerini
ışıldatan, büyük bir hararetle, dünyada iken dünya dışına çıkan bir
umarsızlıkla, sadece hakikati önemseyen insanlar, benim arkadaşlarım, O’nun
kulları, O topyekün hepsi… Hepsi O’nun tecellisi. Her biri O’nun farklı bir
vechesi… Yüzümü nereye çevirsem O’nu görüyorum. Sen Hakîm’sin…
Şükür ki onlar da beni özlemişler. Sevmek ve sevilmek Hak
için burada. Bende seni seven Hak’tır,
sende sevdiğim Hak’tır. Tek tek ve topyekün, her ehad tecellisine ve her vahid
tecellisine söylüyorum tüm kalbimle. Seni özledim, sendeki tecelliyi özledim,
seni yeniden gördüğüme sevindim, yine doldum, yine taştım, kabım küçük, bana
muhabbetinden bir cilve, dudaklarından bir tebessüm yetiyor da artıyor. Sen gözlerime bak, hatta
gözünün önünden beni hiç ayırma. Sen yine bak bana, her çift gözde bir daha ve
bir daha. Çünkü ben tüm gözlere senin gözlerin diye bakıyorum. Kalp toprağı
çatlıyor, içinden bir göze gözyaşım fışkırıyor. Gözyaşımı silen Sensin. Biliyorum Sen Vedud’sun…
Tecellilerini görürdüm her yerde. Her ağaçta, her yaprakta,
gökteki ayda, gülümseyen güneşte,
çocukların busesinde. Peçeni bir an kaldırdın. Bir cilve yolladın, ani, defi,
bir putun önde diz çöktüm. Aydınlığın kör etti, güzelliğin sarhoş. Tek bir
şeyde, her şeyi gördüm. Hayretimden zaman durdu.An’da takıldım kaldım, O’nda
kaldım. Tur gibi parça parça oldu tüm latifelerim. Vahdeti yitirdim, kesrete
düştüm. Gündüzünün aydınlığında bir puta
kurban ettim alemi, kendimi. Tek tek kestim sunakta tüm sevdiklerimi. Senin
için, bir cilven için. Bulduğum Sen’de kalmak için. O Sen’din. Ya da ben onu Sen
sandım. Aynanda lekeli, zatında kusursuzdun.
Bir kahkaha saldım havaya, İshak müjdesi alan kocamış Sâre gibi. Sen Cemîl’din.
Ummadık yerde karşıma çıkardın. Hep güzel sürprizler yapardın…
Karanlığa düştüm.
Hiçbir şey yok. Ben de yokum. Melekler de yok. Ses yok, cisim yok, nefes yok.
Yok yok içinde, Sen varsın. Varlık Sensin. Yoku var kılansın. İçimde Sen
varsın.Her melekemi öldüren ve dirilten Sen’sin. Kalbim iki parmağının arasında
titriyor heybetinden, haşyetinden. Celalinde vakfedeyim. Hissediyorum. İçimi ısıtıyor ateşin, Musa’nın ateşinden bir
kor bu, bir cezve, bir tutam. Ateşinle yürüyorum. Dudaklarımda zikrin “Bismillahi
mecraha ve mürsaha”. Tüm menziller, tüm duraklar, tüm varışlar, tüm yollar
Senin. Kıblemsin, rotamsın, dümenimsin.Elimi sımsıkı tutan, ellerini sımsıkı
tuttuğum Sen’sin. Kaybolduğunda her şey, Sen benimsin. Gecenin tenzihine
çağırdın beni, Nuh’u çağırışın gibi, Sen’den başkaları gaib oldular, zulmâni ve
nurâni tüm perdeler, gayrı yoklar. Yoklar içinde Sen varsın. Sen Vücud’sun. Bak
şimdi Sana dokundum. Celalinle oturdum, celaline vuruldum. Korktum, ama kaldım,
Sen’den Sana sığındım. Vuslatım Sen’sin,
cebretsen de hiçbir yere gitmiyorum. Yokluklara da karışsam Senle
kalacağım…Bildim Cebbar Sensin….
Orda mısın burada mı? Bende misin onda mı? Ferdde mi
toplulukta mı? Denizde mi damlada mı? Birde çoku, çokta biri gördüm, nutkum
tutuldu. Kırık kadehte hayat şerbeti Sen’din. Kadeh ben, hayat Sen. Gördüğüm
mükemmel Sen’din. Kusurlu ise içine dolduğun kap. Önce kaba sonra Sana baktım.
Aldandım, sarsıldım, ayıldım. Hakir toprağımda filizlenen Sen’din. Ev sahibim,
misafirim Sen’din. Sen ne oradaydın ne burada, hem oradaydın hem burada.
Teşbihin dalgalarında bir o yana bir bu yana salındım. Sen Subbuh’tun. Bildim.
Sen başkaydın. Kimseye benzemezdin. Ben hep Seni, yalnız Seni, her şeyde Seni,
tekrar tekrar Seni sevdim…
İşte uzakta gümüşi bir ışık topu. Katrenin vuslatı ay gibi. Uzaktan ışıl ışıl
yakından boş ve hâli, ıssız ve soğuk. Ariflerin bildim sanıp bilmediği,
aşıkların kovalayıp bulamadığı. Yakalanıp tutulamayan güzel pırıltı. Geceden
gündüze çıkma yolu. Menzilim, kurtuluşum. Yürüyeyim ama nasıl? Ne ayağım var,
ne kolum. İyi ki Sen varsın. Hem ayağım hem kolum. Dudaklarımdan dökülen
Sen’sin. Hayallerimde beliren, rüyalarımda seslenensin. Nasıl her yönden gelir
sesin, aynı anda nasıl hem bendesin, hem benimsin, hem içimdesin? Ben Sen
değilim ama Sen bensin. Burası akılların Sidre’si. Haddi. Meleklerin son
durağı. Ama aşıkların haddi yok ki! Bu
bilme başka bir bilme. Bu tereddütsüz bir kabul. “Yanmayan bilmez” sırrının
açılışı. Yanmayı göze alanların yükseldiği mekansız mekan. Aydan güneşe yol
alış. Mukaddimesi körlük olan aydınlanış. Bilmediğini bilmekle bilmek. Sevenin
ben değil Sen olduğunu bilmekle sevmek. Artık tecellilerinde değil Zatında
konuşan Sen’sin. Sen Mütekellimsin. Kelamına meftunum, susma, susarsan yok
olurum. Bir selam ver, sonsuz yankılansın içimde merhaban. Sen ve senin sıcacık
merhaban. Kalbini bir mendilde sunar gibi gülümseyişin. Katına buyur edişin.
Randevularına hep gelişin. Hiç bekletmeyişin. Tahiyyelerim, senalarım,
coşkularım, taşkınlıklarım, akışlarım hep Sana…
Burası neresi, semada bir yer. Etraf ne kadar da güzel. Elle
tutulur ne var burada, gözle görülür, beş duyuya hitap eder ne var… Hiçbir şey.
Sadece güzellik, soyut ve pürüzsüz bir güzellik. Bir koku, insanın başını
döndüren bir koku var. İki melek görüyorum, ortamda müşahhas tek şey onlar. Ben
konuşuyorum, onlar gülümsüyorlar. Onlar insan dilini konuşmuyorlar. “Burası
nasıl bir yer böyle, nedir bu güzellik, bunun kelimeleri var mı ki anlatılsın”.
Gülümsüyorlar. “Kelimeler senin işin bizim değil” der gibiler. Ben onlara onlar
bana dikkatle bakıyorlar, ben onlarda onlar bende O’nu görüyorlar.
Kokladığınızda sizi koklayan çiçekler gibi melekler. Her davranışınıza uygun
bir karşılık veriyorlar. Kendi dillerinde, hal dilinde…
“Buraya gelen bir
daha dünyaya döner mi hiç?” diyorum. “Dünyaya gitmek bir tedenni, bir mertebe
düşüşü, kim ister arza insin bir daha?” Gülümsüyorlar yine, anlıyorum bu melek
düşüncesi. Oysa ben insanım, insan gibi düşünmeliyim, yeryüzü benim evim, ben
ona aidim, onun toprağı, onun mahlukatı dostlarım. “İşim var değil mi daha,
vazifem bitmedi, ben halifeyim, kulum, kulun toprağa yakın olması gerek”
diyorum. “Çünkü secde sadece toprağa yapılır”. Beni geri döndürüyorlar.
Toprağa, cismime, arza. Vazife başına, sıkıntı ve meşakkate. Ben de biliyorum,
onlar da, Allah toprağa yakın, kalbe, arza, bana, secde mahalline koyduğum tüm
varlığıma. Hiçi sunuyorum Ona hediye diye, beni. Beni alıyor Sen’i veriyor bana. Yukarılara çıkmaya hacet yok, O burada.
Güzellik de O’nun bulunduğu yerde. Ne yerde ne gökte. Rahman’ın sinesinde…
O’nu varlığı arkada bırakarak değil, varlığın içinde görmek
gerek. O her tecellide kendini fâş eden Güzel. Perde ardından elini uzatan
Sevgili. Arzda ve bende, toprağın ta kendisinde, en çok sırrını ifşa eden Sır.
Âlemde görünen O, bende bilinen O. Âleme hürmet O’nun hatırına, her zayıf
mahlukta mükafatlandırır gibi kudretini izhar eden O. O kulunu karanlıklardan
aydınlığa çıkaran, teşbihin dalgalarından tenzihin sahiline bırakan. O Veli.
Bildim. O tüm dost yüzlerdeki Dostum. Anladım…
Her yükselişte bir mirac, bir kurbiyyet çabası, bir yanma
bitme, kül olma. Her yeryüzüne indirilişte bir yeniden yaratım, diriliş, bir
yeni ruh üfleme. “Ben buradayım, artık Sen gel! ” derim Nuh gibi. Özlemle
çağrımı salıyorum bir posta güvercini
gibi. Tüm pencerelerim açık.
Aramızda hiç perde yok.Tüm seslenişlerim Sana. Tüm tenzillerin bir akrebiyyet lütfu, bir Nur
kılma. Bildim Sen göz kamaştıran bir Nur’sun. Sen’sin “ Benim ben, senin
RABBİN!” diyen. Herkesten çok bilinen. Herkesin anlattığı, herkesin işaret
ettiği, herkesten kendini izhar eden Hak. Sen kâh gökyüzüne, kâh cep telefonuma, kâh evin karşısındaki duvara, kâh bir adamın gülen
yüzüne, iri puntolarla, kendine has el yazınla “Seni seviyorum” yazan. Her
dilde, her seste, her nefeste sevginin, müjdenin rüzgârlarını gönderen. Rasulüne “Rahman’ın
nefesi Yemen’den geliyor” dedirten…
Güney rüzgârı hala sıcak esiyor buralarda, portakallar yine küçük
birer güneş gibi bitiverdiler, Rahman’ın nefesi hâlâ yüzümü ısıtıyor. Hayat tüm hücrelerime nüfuz
ediyor. O Hayy, görüyorum…
Hayat Senin, hayatım Senin, ben de Seninim, dersimi aldım, anladım, sonunda idrak ettim…
Rabbim öğreten, vazgeçmeyen, küsmeyen, yardım eden, affeden
Sen’sin…
Gördüm, Okudum, İşittim, Dinledim,Bildim…
Mona İSLAM
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder