İnsan Kendine Bakmaya Dayanamaz

İnsanın vehmi onun kuyruğudur.

Hayatın içinde dengeli yürümesini sağlar.

Kuyruğu yok mu insanın?

Vehim de bir var bir yok zaten.

Telefon çalıyor…

Arkadaşım arıyor, açıyorum, ağlıyor, konuşamıyor, eşimin adını söylüyor birkaç kere şaşırıyorum ‘ne oluyor’ diye, arkadaşım ne diye ağlayarak eşimin adını söylüyor? Acaba eşime kötü bir şey mi oldu?

“Mona çok fena kaza yaptım, Tarık gelsin!”

Sonra konuşamıyor daha fazla, telefonu başkaları alıyor. Adres, tarifi,panik…

Kötü bir şey olmuş evet, hemen eşimi arıyorum.

“İki dakika sonra evdeyim” diyor, çıkıyoruz.

Hava yağışlı, yürürken bile kayıyor yollar, fırtına arabayı sarsıyor, acele etmeye çalışıyoruz bir kaza da biz yapmamaya özen göstererek, arıyorum tekrar.

Yabancı birileri çıkıyor telefona.

“Hanımefendi şu an konuşacak durumda değil.”

Elim ayağım boşalıyor, niye konuşamıyor çok mu kötü?

Paniğe kapılmamalıyım. Benden bir şey bekleniyor, kontrollü olan, güçlü olan ben olmalıyım, bir de benimle uğraşamaz kimse.

“Biz hemen geliyoruz, kendisine söyleyin.”

Çamlıca sırtları. Polis arabaları görüyoruz uzaktan, olay mahalline geldiğimiz anlaşılıyor. Olay mahalli, ne soğuk bir ifade. Duruyoruz.

Arkadaşım nerde? Arabası nerde?

Polislerin arabasında otururken buluyorum onu. Zangır zangır titriyor. Şokta, konuşmuyor.

Beni görünce hareketleniyor biraz.

“İfadesini almamız lazım.”

“Biraz sakinleşsin” diyor eşim, ben kızı alıp bizim arabaya götürüyorum.

Arkadaşımın arabasını görüyorum uzaktan, ıslak ve yokuş  zeminde manevra yapamamış, savruluşuna rüzgar da katkı yapmış,  önce bir arabaya, sonra bir merkezcil kuvvetle  fırlayıp bir ağaca, ve sonra  doğalgaz borusunun olduğu yerden bir bina duvarına çarpmış. Doğalgaz borusu patlamış, arabanın önü tamamen ezilmiş içe çökmüş, kız ordan zor çıkmış. Herkes kaçışmış, çünkü doğalgaz açıktaymış ve infilak olabilirmiş.

Kağıt gibi buruşmuş bir arabadan çıkmasına yardım etmeye korkmuşlar.

Allahım!

Çok korkmuş, konuşamıyor. “Oku bana” diyor sadece, Ayet-el Kürsi, Felak, Nas… okuyorum.

Bekliyoruz öylece.

“Burdan gitmek istiyorum, gözümün önüne geliyor, kimseyle konuşmak istemiyorum” diyor.

Polis tekrar geliyor.

“Alkol muayinesi”

İçimden “Başörtülü kadın, ne alkol muayinesi” diye geçiyor, susuyorum, polis işini yapıyor.

Arkadaşım şaşkın, anlamıyor ilkin. Ne yapması gerektiğini söylüyorum sakince, sakinleştirmeye çalışarak, sanki ben biliyormuşum gibi. Bildiğimi varsayıyorum, biliyormuş gibi yapıyorum, vehmediyorum. Şimdi bilen olmam gerekiyor.

Aradan biraz vakit geçiyor, eşi ve erkek kardeşi geliyorlar. Bir ağlama nöbeti daha…

İnsan ağlayabileceklerinin yanında ağlar.

İnsan dayanabileceklerinin yanında ağlar.

Kimin yanında ağlayabildiğiniz, kime güvendiğiniz dayandığınız ve kime aciz görünmekten korkmadığınızla ilgilidir. Evet, dönüp bakınca kendi hayatıma benim için de hep öyle olmuş. Yanında ağladığım insanlar, gerçek benle karşılaşmasından korkmadığım insanlar. Aciz, kararsız, çaresiz, ne yapacağını bilmeyen Mona’yla.

Yine kaygılanıyor. Vehmin işi yine. Bize yük olduğunu düşünüyor. “Gecenin bir vakti çıkardım sizi” diyor. Evde bekleyen kızımın telaşına düşüyor.

“Siz gidin isterseniz.Ben kimseye yük olmak istemiyorum.”

Hayır, çünkü eşi ve kardeşi de telaşlı. Birilerinin zabıt, çekici, ifade vs işlerinde polislerle konuşması gerek. Hem insan onu bu halde nasıl bırakıp gider?

“Ben tutamadım arabayı Mona, biri tuttu ama, biri durdurdu beni havada savruluşum gözümün önünden gitmiyor.”

Savrulmak, hayatının kontrolünün elinden çıkması, saniyeler içinde ne olacağını bilememek, öylece seyretmek, korkuyla…

Olanı anlatmaya başladığına göre daha iyi. Şimdi ne söylemem gerektiğini bulmalıyım, az önce dışarıdaki kadınlar da öyle söylemişlerdi bana “Onu sakinleştirecek birşeyler söyleyin”.  

Ne söyleyeyim ki, bilmiyorum ki, gerçek bu. Ama bilmeliyim, bulmalıyım, hikmetli teselli verici sözler bildiğimi vehmetmeliyim.

“Allah Hafiz” diyorum. “Hem hafaza melekleri var ya, seni Allah’ın emriyle onlar tutmuştur.”

Bak çıktı işte ağzımdan, çıkınca fark ettim ben de, vehim böyle zamanlarda işe yarıyor. Bir emniyetin,kudretin ve hikmetin kaynağı gibi davranmayı vehmediyor insan, böylece o emniyete, kudrete,hikmete tecelligah olabiliyor. Vehim ayna kılıyor insanı…

Büsbütün değersiz değil yani, vehmederek biliyor kudretin, hikmetin ne olduğunu insan. Yoksa kendinde hakikatte mevcut değil bunlar.

“Bir daha seninle hiç film seyredemeyecektik” diyor, cız ediyor içim. Ben seyredebilecek miyim ki bir daha bir film? Şu an ona öyle geliyor, o ölüme yakın, ben uzak. “Ben de her an ölebilirim” demenin alemi yok şimdi. Bir an için benim ölüme uzaklığımı vehmedebilirse, tutup onu o panikten çıkarabilirim.

Bir gün önce Blue Jasmine’i birlikte izlemiştik. Bir gün sonra onu bir araba enkazından aldık.

“Bırak kendini bana, bırak da bu kez seni ben taşıyayım.”

“Bırak da bazen birileri seni taşısın, her zaman kuruğu dik tutmak zorunda değilsin.  Ağlayacaksan ağla, bizi eve yollamaya çalışma, bırak biz seni düşünelim, bırak kendini aciz olmaya.”

İnsanın vehmi ile Hakk’a ayna olacağı zamanlar olduğu gibi, vehminin hiç hükmünde olduğunu anlayıp acizliğini çaresizliğini kulluğunu idrak edeceği zamanlar da var. Sade kendinde mi? Başkasında da bazen kudreti, hikmeti, emniyeti vehmetmeye ihtiyacı olduğu gibi bazen de onların aciz, fakir, çaresiz birer kul olduklarını görmek durumunda kalıyor. Yeter ki dengeli olunsun, iki hal de gerekli.

Sürekli acz hissederek de, sürekli kudret vehmederek de yaşanmıyor hayat.

Gerçeğe dayanamıyor insan, ama vehim de onu sarhoş ediyor.

Kuyruğu hep dik tutmak zorunda kalmak, kendini çaresizliğe, acizliğe, kulluğa bırakamamak hayattaki en yorucu şey olmalı. İyi ki bazen kontrol elimizden çıkıyor ve gerçekle yüzleşiyoruz. Aciz olduğumuz ve hayatımızın direksiyonunun elimizde olmadığı gerçeğiyle…

Bu kez aynada kendimize bakıyoruz. Bu bakış bizi zangır zangır titretiyor.

Çünkü insan kendi gerçekliğine, karanlığına bakmaya dayanamaz. Biri elini tutmadıkça.

İnsan başkasının gerçekliğine bakmaya dayanamaz, Allah, gören gözü olmadıkça.

Mona İslam

 Bu yazı www.kulturgundemi.com da yayınlanmıştır.